"... Προσπάθησε πάρα πολύ να σταματήσει να τρέμει, αλλά δεν μπορούσε, και δεν μπορούσε να σταματήσει τη ροή του κίτρινου υγρού τρόμου που πλημμύριζε τις φλέβες και τα άκρα του γεμίζοντας κάθε κοιλότητα μέσα του, ανεβαίνοντας ως το στόμα του και κηλιδώνοντας το μυαλό του με εικόνες και με τρομακτικά χρωματιστά φώτα.
Ήταν ακόμα πιο τρομακτικό να κοιτάξει το δρόμο, γιατί τώρα έβλεπε τα πράγματα που συνήθως του περνούσαν απαρατήρητα, και υπήρχε κόσμος τριγύρω που τον περικύκλωνε και του έδειχνε τα δόντια του, και πάνω απ\' όλα αυτά έβλεπε και άκουγε ακόμη φτερά. (...)
Ο Ράινχαρτ άνοιξε τα μάτια του και έτρεμε τόσο πολύ, που τα δάχτυλά του έπεσαν στο πεζοδρόμιο και θρυμματίστηκαν σαν γυάλινα πλήκτρα πιάνου..."
Ο Ράινχαρτ, ένας αλκοολικός ντισκ-τζόκεϋ και αποτυχημένος μουσικός, φτάνει στη Νέα Ορλεάνη αναζητώντας δουλειά και μια καινούρια ευκαιρία στη ζωή του. Εκεί βρίσκει την Τζεραλντίν, μια γυναίκα ψυχικά και σωματικά καταρρακωμένη, και μια δουλειά που τον εμπλέκει με ένα ακροδεξιό κίνημα που αρχίζει να αναπτύσσεται στην πόλη προκαλώντας την έκρηξη επεισοδίων ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους. [...]